Η ζωή αλλιώς

Κύθηρα, Ιούλιος 2021.

Διαδρομή με ταξί από το Καψάλι στο “Αλέξανδρος Ωνάσης”, το αεροδρόμιο του νησιού. Είμαι στο πίσω κάθισμα, ανάμεσα στις κόρες μου που γέρνουν απαλά πάνω μου, απρόθυμες να γυρίσουν από τις ολιγοήμερες διακοπές.

Η πλεονεκτική μου θέση στο ταξί μού δίνει τη δυνατότητα να απολαμβάνω το γαλάζιο, θυμαρίσιο Κυθηραϊκό ορίζοντα από το παρμπρίζ, μια θέα που γεννά μεσήλικες σκέψεις και ανεκπλήρωτα όνειρα. Μιας ζωής με νόημα και ουσία που εξελίσσεται με την ηλικία, με θέλω που αναπόφευκτα και απρόβλεπτα, αλλάζουν.

“Πρώτη φορά στο νησί;” ακούγεται η φωνή του νεαρού οδηγού.

“Τρίτη συνεχόμενη, και σίγουρα θα συνεχίσουμε έτσι!”, απαντώ με χαρά που η διαδρομή αναμένεται να γεμίσει με κουβέντα.

Μαθαίνω πως ο Κοσμάς είναι 25 χρονών, νέος απόφοιτος του τμήματος Πληροφορικής του ΟΠΑ, τελείωσε και στρατό κι επέστρεψε στο νησί. Η οικογένειά του παράγει θαυμάσιο θυμαρίσιο μέλι -τα Κύθηρα φημίζονται παγκοσμίως για την ποιότητα του μελιού τους. Γέννημα-θρέμα των Κυθήρων, είχε στόχο τη σχολή Χημικών Μηχανικών ΕΜΠ αλλά την έχασε για μερικά μόρια.

Αυθόρμητα, αστειευόμενη, του λέω “Θές να σου χαρίσω το πτυχίο μου; Σε μένα συνέβη το αντίθετο! Τελείωσα Χημικός Μηχανικός, αλλά άλλο ήθελα να γίνω (κι άλλο θέλω τώρα..)”

“Είστε απόφοιτος Χημικός Μηχανικός ΕΜΠ;” , ρωτά σαν εντυπωσιασμένος ο Κοσμάς.

Απαντώ ταπεινά πως ναι και δικαιολογώ τον εαυτό μου πως όταν εισήχθη στη σχολή δεν ήξερα καν τη διαφορά μεταξύ Χημικού και Χημικού Μηχανικού. Αλάνθαστη συνταγή Ελληνικής εκπαιδευτικής πραγματικότητας: αν και ήμουν απουσιολόγος σε όλες τις τάξεις, η ανεπάρκεια επαγγελματικού προσανατολισμού και συσχετισμού προσωπικών και μαθησιακών δεξιοτήτων, η σχολή Χημικών Μηχανικών ΕΜΠ ήταν για μένα απλά μια υψηλόβαθμη εγγραφή στο μηχανογραφικό.

Ονειρεύτηκα ότι είμαι 45 χρόνων, έχω μια μελισσοκομική επίχειρηση και μένω στα Κύθηρα μαζί με την οικογένειά μου. Ονειρεύτηκα ότι είμαι η Ελένη του τώρα αλλά με τη ζωή αλλιώς.

Λυπήθηκα που, 26 χρόνια μετά από εμένα, ένα νέο παιδί σπούδασε κάτι σπουδαίο αλλά που δεν ήταν αυτό που ήθελε, που υπάρχουν ακόμα άξια παιδιά με ανεκπλήρωτα όνειρα.